'Leuk dat ik bezoek krijg,' begroet Nelly me, 'ik ga koffie voor je zetten.' Ouderen zijn zó gastvrij. We schuifelen samen naar de keuken. Er is chaos in haar hoofd, merk ik. Sorteren is een zinvolle bezigheid die tegelijk het hoofd opruimt. Ik haal een zak met daaldergrote felle kienfiches te voorschijn, strooi een handvol op tafel en maak een klein unikleurig stapeltje als beginnetje. Eigenlijk hoef ik niets te zeggen, want automatisch gaat Nelly's wijsvinger naar de fiches.
Wanneer ik merk dat ze er klaar mee is, gaan de stapeltjes na een bedankje voorzichtig in een houten kistje met sleuven. Moi, voordat ze merkt dat het umsonst-werk was: 'Wat zullen ze er in het casino blij mee zijn, dat we dat voor hen hebben gesorteerd.' Het zal haar worst wezen. 'We kunnen ze ook inleveren,' knipoog ik, 'wat zullen we met allemaal dat geld doen?' Nelly trekt onverschillig haar schouders op: 'Wat moet ik op mijn leeftijd nog met geld?' 'U extra laten verwennen met een massage bijvoorbeeld', opper ik. Nelly zegt niets en gaat lichtjes voorover hangen. Haar linkerhand gaat naar nek: 'Daar.'
Een Saar snapt wat nodig is!