Mevrouw staart wezenloos tussen de sanseveria's op de vensterbank door naar buiten. Buiten is het net zo mistig als in haar hoofd. Ze kan haar omgeving niet thuisbrengen. De feestdagen brengen extra onrust met zich mee: je gevoel zegt dat je thuis (je vertrouwde omgeving) hoort te zijn met kerst. Mevrouw vraagt waar ze zich bevindt. Er ontspint zich een welles-nietes.
Moi vriendelijk: 'U woont hier.'
Zij: 'Ik woon hier niet.'
Moi lief schertsend: 'Welles.'
Zij bokkig: 'Nietes.'
Moi luchtig en heupwiegend: 'Welles.'
Zij neigend naar inschikkelijkheid: 'Dus ik woon nu hier?'
Moi kordaat knipogend: 'Yep!'
Zij overtuigd en opgelucht: 'Ik geloof je. Dankjewel dat je me thuisgebracht hebt.'
Een Saar snapt wat nodig is!