Lydia, zesentachtig lentes jong en een plaatje om te zien, heeft heimwee naar
vroeger. Moi: 'Als u uw ogen dichtdoet, kunnen we ruiken aan
ooit.' Ongelovige ogen. Moi: 'Durft u het aan?' Ik haal een origineel parfumflesje van mijn moeder uit mijn handtas: 'Ik pak nu uw hand vast.' Zij zonder bedenkingen:
'Ik ga mee.' Haar onvoorwaardelijkheid is aandoenlijk.
Met het dopje eraf beweeg ik het flesje onder haar neus. Moi: 'Het is geen 4711 of Boldoot - dat is odeklonje voor oude vrouwtjes - maar ...' Ze ruikt eraan: 'Dat is mijn geur. Het ruikt zwaarder, maar is het Tosca?! Moi: 'De lange bewaartijd heeft het ingedikt en een beetje zwaar en wat muffig gemaakt.' Lydia: 'Doe je een drupje op de binnenkant van mijn pols?' Moi: 'Wilt u ook een drupje achter het oorlelletje.' Zij het zich herinnerend: 'Ach ja, dat deden we inderdaad achter het oor. Wat waren we zuinig! Spuitbussen en (haar)sprays kwamen pas later. Je had wel navulbare kristallen parfumverstuivers die liet je dan vullen bij de HEMA. Ik zie de rubberen pufbol met dito slangetje zo voor me. Toch was dat vaak meer voor de sier op de kaptafel. Het had iets glamourachtigs uit Amerika.' Zij: We waren wel buitenlui, maar wij zagen in de bioscoop ook Hollywood filmsterren, hoor.' Heimwee heeft plaats gemaakt voor geurige souvenirs.
Een Saar snapt wat nodig is!