Geduld is een schone zaak. Geef ouderen de kans om verbaal of fysiek te reageren. Moi bij binnenkomst: 'Hier is de zuster uit Zenderen.' Mies: 'Zijn wij vanavond samen?' Moi: 'Ja, ik kom speciaal voor u uit Zenderen. Ze pakt me bij de arm en troont me mee naar haar kamer: 'Fijn, want ik ben niet graag alleen.' Uit eigen beweging doet ze de deur dicht die normaal gesproken open moet blijven. Is het om mij binnen te houden of anderen buiten?
We gaan een poging wagen tot patiencen. De plaatjes laat ik in het pakje zitten: kleveren, schoppen, hartjes en wybertjes zijn allerhand genoeg. Het schudden van de stok komt haar bekend voor. Bij elke handeling klinkt er 'O ja.' Als ik een voorzetje geef en lang genoeg wacht, schuift ze weifelend met haar wijsvinger de kaart naar de juiste plek. Ik neem het niet zo nauw nemen: rood bij rood en zwart bij zwart is al prijs. Lofuitingen zoals 'U heeft beginnersgeluk' en 'U speelt me eruit' vergroten haar zelfvertrouwen.
De hele avond heeft ze het niet zoals gewoonlijk over naar huis gaan. Ik was op alles voorbereid, behalve uit eigen beweging naar haar kamer en GEEN smeekbede over naar huis gaan. Tegen bedtijd is het: 'Gaan we nu naar oma? Moi: 'Weet u hoe oud oma is? Zij aarzelend: 'Misschien wel 100.' Moi: Dat is bijna uw leeftijd?' Mies ginnegappend en overtuigd: 'Ja, dat kan helemaal niet hè. Oke, dan blijf ik hier.' Ze kijkt naar de van sinterklaas gekregen dikke donkergrijze deken met paisley reliëf. Ik vind 'm heel sjiek, zij vindt het net een doodskleed: 'Daar ga ik niet onder liggen.' Ik ruil de deken voor een lichtblauwe plaid. De pon gaat aan en Mies installeert zich onder de dekens. Wanneer ik haar welterusten wens, stropen haar voeten dekbed en deken tot haar middel omlaag. Ik zie een faraomummie met gekruiste armen en dichte ogen die haar lach niet kan inhouden van de pret.
Een Saar snapt wat nodig is!