dooraaien!
De weg naar pappi leidt langs huizenrijen, velden en wegen. Een redelijk aantrekkelijke route. Toch neem ik witje niet al te vaak mee; ze verkiest aan Wims voeten op kantoor te blijven of nog beter: een losloopwandeling in het bos. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Voor een tierige jonge hond is het bij pappi een beetje saai. Ze moet stil en braaf blijven en mag niet op bed of in de stoel net als thuis. Het is zijn domein en dat respecteren we uiteraard. Omkopen met een koekje flopt. Op de vloerverwarming bakken en braden en aan het kookpunt komen bij een tropische kamertemperatuur is zelfs voor koukleum Pop te! Pappi met singlet, sporthemd en trui aan, gedijt bij 28 graden. 'Het koud hebben' is inherent aan de opzettelijk verlaagde bloeddruk*.
Een uurtje houdt Poppy, zoals pappi haar noemt, het net uit. Genoeg om zich op te laden voor de terugweg. Pappi wil ons bij zich houden, maar Pop is bovenmatig speels. Ze geeft zijn hand likjes en pappi's onderstel krijgt pootjes en ze daagt hem uit met een spelboog en gekef. Pappi lift de voet waar Pop gedeeltelijk opstaat omhoog. Op schoot geniet ze van aaitjes en maakt ze de overstap naar het Persje op tafel. Ik strek mijn benen en leg de voeten erop. De tafelloper wordt een overloper. Pappi's benen maken een tweede brug. Pop vermaakt opa met gestunt, klimmen en klauteren.
Voor we weggaan willen enkele hondenliefhebbers Pop knuffelen. Dat mag als Pop uit eigen beweging naar een uitgestoken hand toeloopt en contact toelaat. Dat doet de lieverd. Pop speelt aaihond tot de omhelzingen te innig worden of Muurbloempje er van achterin de zaal een einde aan maakt door te schreeuwen dat aaien vies en onhygiënisch is.
*voor een betere pompfunctie van zijn hart.
Op tafel met toestemming