Q. moet
verhuizen. Zelfstandig wonen is geen optie meer. De verhuisdatum is geprikt.
Van te voren moet er bekeken worden wat wel en wat niet mee kan. Het
professioneel advies: de nieuwe woonomgeving overzichtelijk, spaarzaam en prikkelarm
inrichten met spullen waaraan hij gehecht is. Van pappi krijg ik weinig
bijstand op mijn vraag wat hij pertinent wil behouden en wat niet. Overal
kleven herinneringen aan. ‘Alles moet mee’, paniekt hij. ‘Oké, alles gaat mee’,
jok ik ter geruststelling.
Mijn eigen interieurarchitect maakt een praktisch plan voor een mooie functionele inrichting. Accessoires die meegaan, doe ik alvast in dozen. Elke keer als we gaan klussen op het toekomstige adres kan er een lading mee; dat scheelt op de hectische verhuisdag zelf. Wanneer ik terugkom van weer een lading in de auto zetten en een praatje met de concierge, trappelt pappi van ongeduld op de corridor. ‘Ik vind het zo vervelend dat je zoveel werk met me hebt, daarom heb ik je geholpen.’ Trots troont hij me mee naar de woonkamer. ‘Vind je het er ook niet gezellig uitzien zo? Ik voel me hier al helemaal thuis!’ De verwarde Q. had de drie laatste dozen die klaar stonden voor transport uitgepakt en de snuisterijen her en der uitgestald. Ik was sprakeloos.